Anna Jadwiga z Zamoyskich Sapieżyna (ur. 1772, zm. 27 listopada 1859) – polska ziemianka księżna, hrabina szydłowiecka, córka Andrzeja Hieronima Zamoyskiego, żona Aleksandra Antoniego , matka Leona Ludwika i Anny Zofii Czartoryskiej.
W 1802 roku na publicznej licytacji w Krakowie zakupiła wystawione przez rząd austriacki dobra „hrabstwa szydłowieckiego”. W 1819 roku jej kosztem wybudowano klasycystyczny budynek szkoły elementarnej. Zamieszkując na stałe w Warszawie dobrami szydłowieckimi zarządzała poprzez Filipa Pigłowskiego i Stanisława Staszica. Patronat właścicielki Szydłowca nad inicjatywami gospodarczo-kulturalnymi sprzyjał rozwojowi hrabstwa i miasta.
Była ostatnią prywatną właścicielką zamku oraz miasta Szydłowiec – 17 maja 1828 roku sprzedała dobra szydłowieckie (miasto, 22 wsie i folwarki) Skarbowi Państwa za sumę 2 554 454 złp. Jednak z czystej kurtuazji pozostała przy tytule hrabiny szydłowieckiej, który to tytuł został dziedziczony w rodzinie Sapiehów.
Od najmłodszych lat była związana z nurtem patriotyczno-niepodległościowym: aktywna w czasie powstania kościuszkowskiego utrzymywała bliskie kontakty z tworzącymi się we Włoszech Legionami. Po upadku powstania listopadowego znalazła się na emigracji i związała z obozem zięcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Dbała o finanse obozu Czartoryskich z tak wielkim zaangażowaniem, że historycy nadali jej miano „ministra finansów Hôtelu Lambert”.
Księżna przywiozła z Włoch przyszły hymn Polski, Mazurek Dąbrowskiego. Wykonywała go na szpinecie i śpiewała przy otwartych oknach na Nowym Świecie. Tak poznali go przypadkowi przechodnie, którzy rozsławili melodię wyśpiewaną przez hrabinę.
Została pochowana w rodzinnym grobowcu Sapiehów w Krasiczynie.