Siedziba gminy, pełni rolę wielofunkcyjnego ośrodka obsługi ludności całej gminy, w którym znajdują się siedziby wszystkich instytucji i obiektów użyteczności publicznej na poziomie lokalnym.
Mają tu siedziby: urząd pocztowy, ośrodek zdrowia, gimnazjum i szkoła podstawowa, Młodzieżowy Klub Sportowy „Gryfia” oraz Gminna Biblioteka Publiczna. Biblioteka posiada ponad 17 500 woluminów.
W centrum miejscowości znajduje się mini park z altaną oraz nowocześnie urządzonym placem zabaw. Ochroną prawną został objęty park wiejski w Mirowie. Dawny drewniany dworek wraz z parkiem, stanowiący obecnie własność prywatną, zajmują powierzchnię 2,5 ha. W otoczeniu zabudowy wiejskiej zachował się obiekt starej kuźni, w sąsiedztwie której zlokalizowany jest kamienny krzyż przydrożny w otoczeniu grupy prawie stuletnich kasztanowców. W Mirowie powstał zespół folklorystyczny „Mirowianki”. Zespół jest m.in. laureatem II nagrody Mazowieckiego Przeglądu Folkloru w Przysusze.
W Mirowie mieszka ponad 350 osób. Pomiędzy Mirowem i Zbijowem znajduje się niewielkie wzniesienie, zwane górą „Piekło”. Jest to wzgórze, stanowiące odosobnione twardzielowe wzniesienie o wysokości około 225 m i długości około 1 km, otoczone rozległymi, płaskimi, bagnistymi obniżeniami dolin źródłowych cieków rzeki Iłżanki. Wzniesienie zbudowane jest z piaskowców środkowo-jurajskich. Piaskowce są drobno lub średnioziarniste, koloru szarego, szarożółtego, rdzawego i rdzawo brązowego. Można w nich zaobserwować liczne ślady roślin. Cechy piaskowców wskazują, iż skały te powstały w środowisku płytkomorskim, przybrzeżnym. Piaskowce zalegają prawie poziomo. Swoje wychodnie mają na północno-zachodnim i południowo-zachodnim zboczu oraz w części grzbietowej wzniesienia. Odsłaniają się one na zboczach w formie naturalnych skałek kształtach: platform, niewielkich progów, występów skalnych i bloków. Specyficzną cechą morfologiczną większości skałek są zaokrąglone – pozbawione krawędzi, a nawet owalne „poduszkowe” formy. Powierzchnie skałek są zwykle wygładzone. Do charakterystycznych zespołów skałkowych na wzgórzu należą grupy ułożonych schodkowo na zboczu „poduszkowych” bloków skalnych. Naturalne formy skałkowe zbudowane z osadów środkowo jurajskich są bardzo rzadko spotykane w regionie radomskim jak i świętokrzyskim. Dlatego Góra Piekło ma duże znaczenie naukowe. Jest porośnięta lasem sosnowym, miejscami sosnowo-brzozowym. Na haliznach i enklawach występuje licznie jałowiec pospolity. Występują tu również dwa gatunki roślin objętych ochroną: paprotka zwyczajna i widłak goździsty. Wzgórze to pod koniec lat 90-tych ubiegłego wieku było proponowane do objęcia ochroną jako geologiczny rezerwat przyrody.