Pianino Pana Zielonki niesie ze sobą swoistą historię. Zostało ono wyciągnięte z pijackiej awantury, podczas której pianino porąbano siekierą na części. Pan Zielonka  zebrał części pianina i złożył je w całość. Okres rekonstrukcji zajął mu ponad dwa lata. Brakujące części dorobił, m.in. brakujące klawisze powstały z drzwi od lodówki. Działanie Zielonki wpisuje się w szerszy kontekst kultury zbieraczej na południowym Mazowszu, który m. in. opisywał Tomasz Rakowski, autor książki Łowcy, zbieracze, praktycy  niemocy.   Ze względu na historię  bezrobocia utrzymującego się w tych okolicach w latach transformacji ustrojowej, spowodowanego zarówno upadkiem okolicznych zakładów przemysłowych, jak i nieopłacalnością prowadzenia gospodarstw rolnych, tamtejsza ludność wróciła do takich form utrzymania, jak np. zbieractwo ziół, jagód i runa leśnego czy pozyskiwania opału wprost z nieuprawianych pól. Brak stałych dochodów sprawił również, że na niespotykaną skalę rozwinęła się w tym regionie kultura przerabiania, recyklingowania i odzyskiwania surowców. Tak zwane „samoróbki” można w okolicznych wsiach spotkać na każdym kroku – od domowo skonstruowanego radia czy traktorów-SAMów po siłownię, kosiarki, spawarki i sprzęty domowe. W tym kontekście zrekonstruowane pianino staje się swoistym świadectwem kultury miejscowej, artefaktem mówiącym więcej o ludziach i ich potrzebach, niż niejedno opracowania naukowe.Marcin Masecki poza jazzem, który uprawia nałogowo i kompulsywnie, znany jest głównie z nietypowych aranżacji muzyki poważnej VIII wieku, głównie klasycyzmu i późnego baroku, często również w nietypowych miejscach. Od 2007 roku Masecki pracuje nad mitycznym utworem J.S. Bacha znanym jako Kunst der Fuge (Sztuka fugi). To jedno z ostatnich, niedokończone dzieło Bacha, które z powodu śmierci kompozytora urywa się na dźwiękach B-A-C-H, co stało się źródłem jego niezliczonych interpretacji.

Główną ideą utworu jest dogłębne przebadanie możliwości kontrapunktycznych zawartych w jednym, prostym temacie muzycznym. W utworze temat ten jest odwracany, rozciągany w czasie, nakładany na siebie i łączony w najróżniejszych permutacjach. Stąd też uważa się go często bardziej za traktat o właściwościach dydaktycznych, aniżeli utwór koncertowy. Treść podporządkowana tu jest eksploracji formy, doznania zmysłowe ustępują miejsca analizie intelektualnej. Biorąc na warsztat Sztukę fugi Masecki postanowił zaprezentować go od nietypowej sonorycznie strony po to, by uwypuklić niezwykłą konstrukcję utworu. W ostatecznej wersji Sztuka fugi została zagrana na fortepianie, jednak zarejestrowano ją na starym dyktafonie kasetowym. Szum taśmy i naturalna kompresja paradoksalnie ułatwiają widzowi skupienie się na architekturze muzyki, budując naturalny dystans, który dzięki któremu utwór apeluje bardziej do głowy niż do zmysłów widza, zyskując przy tym nowe, zaskakujące wrażenie, niespotykane dotychczas w  świecie muzyki klasycznej.

W ramach działań Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie na południowym Mazowszu Marcin Masecki podda utwór J.S. Bacha kolejnej wiwisekcji. Tym razem będzie to dialog dwóch instrumentów – zrekonstruowanego pianina pana Zielonki oraz pianina koncertowego, łącząc tym perfekcję muzycznego wykonania z surowością brzmienia pianina odtworzonego przez artystę-nieprofesjonalistę. W działaniu tym, bardziej niż o doznania zmysłowe, chodzi o swoistą dekonstrukcję kodów kulturowych, ich wywrócenie i przenicowanie poprzez niestandardowe połączenia i fuzje. Gest ten jest również hołdem dla niespożytej wynalazczości mieszkańców Broniowa.

Koncert, przygotowywany we współpracy z zespołem etnografów i animatorów kultury Kolektyw Terenowy, odbywa się w ramach projektu Cięcie, zapoczątkowanym w 2011 roku przez Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki w Szydłowcu i okolicach, a także na Osiedlu Dudziarska w Warszawie.  Projekt miał charakter eksperymentu – trzy warszawskie instytucje kultury i sztuki: Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Centrum Kultury Nowy Wspaniały Świat (Krytyka Polityczna) oraz Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski zmierzyły się na zaproszenie MCKiS z rzeczywistością powiatowego miasta z południowego Mazowsza o dużym bezrobociu. Partnerami projektu byli Szydłowieckie Centrum Kultury i Sportu ZAMEK oraz Towarzystwo Aktywnych Kulturalnie PROJEKTORIAT. Na Osiedlu Dudziarska w Warszawie pracowali artyści z Wolnej Pracowni PGR ART oraz grupy Vlep[v]net.  W działaniach wzięli udział również Artur Żmijewski i Paweł Althamer, a także Wiktor Gutt, Alicja Rogalska oraz studenci z Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej prof. Grzegorza Kowalskiego z warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Cięcie wpisuje się w dyskusję o instytucjach sztuki, ich strategiach, zwrocie ku edukacji, partycypacji, wyrównywaniu szans.

Marcin MaseckiFuga na dwa pianinaBroniów, 6 października (sobota) godz. 16.00kurator: Magda Lipskadźwięk: Mateusz Adamczyk

http://naszszydlowiec.pl/ jest partnerem medialnym projektu „Cięcie” .